زن!
واژه ایست دو حرفی،اما به اندازه ی جهانی حرف دارد برای گفتن.
عمق دریای احساسش به کیلومتر ها می رسد، کافیست خنکای احساسش را که حس کنی،تو را غرق می کند در اقیانوس بی انتهای مهربانی و عشقش.
سیرابت می کند از شوق به زندگی.
زندگی را باید در زن دید،آنجا که پیش بند گل گلی می بندد و زیر لب اهنگی را که خاطره ساز بوده برایش ارام زمزمه می کند و با عشق غذا را هم می زند.
زندگی را باید در زن دید،آنجا که تمام پاییزش را وقف بافتن لباس گرم می کند برای زمستانِ سرد تو.
زندگی را باید در زن دید،آنجا که تمام خستگی های روزش را درپس سرخاب سفید هایش پنهان می کند و لبخند پر مهرش را برای چهره ی خسته ی تو اشکار...
زندگی را باید در زن دید...